Laatste dag en weer thuis.

Piet had redelijk geslapen. Zijn arm op een kussen en op zijn rug. Even wennen voor hem. Omdat we vandaag pas om 16.00 uur opgehaald werden, moesten we onze tijd nog even vol maken. Alle tijd ook om naar onze bagage te kijken. We kwamen erachter dat we ongemerkt toch heel wat aardigheden hier gekocht hadden. Bea moet alle te veel met de handbagage mee sjouwen en dat is zielig. Gelukkig dat Piet business class terug vliegt, zodat hij meer koffers mag nemen. Dus hup: wij weer shoppen.

Tot onze verbazing waren de wegen afgezet en stonden er wel 100 lege bussen langs de weg. Via het park konden we naar de winkeltjes. Wat bleek ook alle Vietnamese vieren een vrije dag. Niet vanwege onze Koningin, maar het is bevrijdingsdag. 35 jaar geleden hebben ze zich bevrijd van de Amerikanen. Er was dus ergens een herdenkingsdienst, maar we konden niet ontdekken waar.

Goed de shops bereikt en een koffertje gekocht. Voor wel de prijs na flink afdingen van 10 euro. We hebben ze wel eens goedkoper gekocht. Maar wat een hete dag, binnen 5 minuten waren we drijfnat. Wat is het toch heerlijk dat je om de paar meter flesjes koud drinken kan kopen. Gezien de ervaring met Piet die w.s. aan te kort vocht ten onder is gegaan, hebben we wat af gedronken. We hebben ook nog even een Vietnamees terras gepakt. Dat wil zeggen, klein plastic tafeltje, met nog veel kleinere plastic krukjes. Daar ontmoeten 2 Nederlanders die al 4 maanden via Nieuw Zeeland, Bali, Maleisië en nu 1 maand door Vietnam trekken. Jeetje, dat doen ze nu ze met prepensioen zijn. Hij was er met een goede regeling op zijn 50^e bij de Shell uitgegaan.

Snel terug naar het hotel. We mochten niet meer door de versperring. 2 uur wachten zei de agent. Ja, maar we rijden geen suzuki en willen geen aanslag plegen. Hij, toch geen onaardige agent, wildenhet hotel wel bellen, die zou ons wel door een taxi laten oppikken. Dan moest ie taxi de halve stad door. Nou ja??? Op het moment dat hij zou gaan bellen, werd plotseling de versperring opgeheven, zo gaat dat in Vietnam. Ze weten nooit iets precies.We konden onze wandeling voort zetten.

Piet wil ook nog even een vermelding, dat het in Vietnam zo heet is, dat de wegwerp aanstekers met een dag leeg zijn, omdat het plastic gewoon barst. Nu snappen we waarom de zippo's nog veel verkocht worden.

Helaas, ons vertrek had zich aangekondigd. Piet business, met champagne, gedekte tafel en languit kunnen slapen. Wonderbaarlijk, ik had een 1^e klas plek. Ook niet verkeerd. Waar zo'n letsel niet toe kan leiden. Prima vlucht gehad in een Jumbo en om 7.45 uur weer terug in 't Zand.

Een aantal mensen zijn er al op visite geweest om Piet z'n souvenir te bewonderen. De wasmachine draait al op volle toeren en de boodschappen liggen in de kast.

Het zit erop.Wat ons betreft hadden we nog wel een maand weg willen blijven. Snel maar sparen en hard werken voor nog eens zo'n trip. We sluiten hierbij deze log af..

Groetjes van Piet en Bea.