Afsluiting van onze reis in Vietnam

Laatste dag en weer thuis.

Piet had redelijk geslapen. Zijn arm op een kussen en op zijn rug. Even wennen voor hem. Omdat we vandaag pas om 16.00 uur opgehaald werden, moesten we onze tijd nog even vol maken. Alle tijd ook om naar onze bagage te kijken. We kwamen erachter dat we ongemerkt toch heel wat aardigheden hier gekocht hadden. Bea moet alle te veel met de handbagage mee sjouwen en dat is zielig. Gelukkig dat Piet business class terug vliegt, zodat hij meer koffers mag nemen. Dus hup: wij weer shoppen.

Tot onze verbazing waren de wegen afgezet en stonden er wel 100 lege bussen langs de weg. Via het park konden we naar de winkeltjes. Wat bleek ook alle Vietnamese vieren een vrije dag. Niet vanwege onze Koningin, maar het is bevrijdingsdag. 35 jaar geleden hebben ze zich bevrijd van de Amerikanen. Er was dus ergens een herdenkingsdienst, maar we konden niet ontdekken waar.

Goed de shops bereikt en een koffertje gekocht. Voor wel de prijs na flink afdingen van 10 euro. We hebben ze wel eens goedkoper gekocht. Maar wat een hete dag, binnen 5 minuten waren we drijfnat. Wat is het toch heerlijk dat je om de paar meter flesjes koud drinken kan kopen. Gezien de ervaring met Piet die w.s. aan te kort vocht ten onder is gegaan, hebben we wat af gedronken. We hebben ook nog even een Vietnamees terras gepakt. Dat wil zeggen, klein plastic tafeltje, met nog veel kleinere plastic krukjes. Daar ontmoeten 2 Nederlanders die al 4 maanden via Nieuw Zeeland, Bali, Maleisië en nu 1 maand door Vietnam trekken. Jeetje, dat doen ze nu ze met prepensioen zijn. Hij was er met een goede regeling op zijn 50^e bij de Shell uitgegaan.

Snel terug naar het hotel. We mochten niet meer door de versperring. 2 uur wachten zei de agent. Ja, maar we rijden geen suzuki en willen geen aanslag plegen. Hij, toch geen onaardige agent, wildenhet hotel wel bellen, die zou ons wel door een taxi laten oppikken. Dan moest ie taxi de halve stad door. Nou ja??? Op het moment dat hij zou gaan bellen, werd plotseling de versperring opgeheven, zo gaat dat in Vietnam. Ze weten nooit iets precies.We konden onze wandeling voort zetten.

Piet wil ook nog even een vermelding, dat het in Vietnam zo heet is, dat de wegwerp aanstekers met een dag leeg zijn, omdat het plastic gewoon barst. Nu snappen we waarom de zippo's nog veel verkocht worden.

Helaas, ons vertrek had zich aangekondigd. Piet business, met champagne, gedekte tafel en languit kunnen slapen. Wonderbaarlijk, ik had een 1^e klas plek. Ook niet verkeerd. Waar zo'n letsel niet toe kan leiden. Prima vlucht gehad in een Jumbo en om 7.45 uur weer terug in 't Zand.

Een aantal mensen zijn er al op visite geweest om Piet z'n souvenir te bewonderen. De wasmachine draait al op volle toeren en de boodschappen liggen in de kast.

Het zit erop.Wat ons betreft hadden we nog wel een maand weg willen blijven. Snel maar sparen en hard werken voor nog eens zo'n trip. We sluiten hierbij deze log af..

Groetjes van Piet en Bea.

Toetje

Ik kan het niet laten, maar toch vanavond weer het een en ander beleefd.

Allereerst heb ik nog niet verteld over de prachtige bruiloften hier. Je ziet ze regelmatig, maar er leven ook veel Vietnamezen op 1 vierkante meter. Het lijken wel Chinezen. Prachtige bruiden,maar ookde bruidegom mag er zijn. Ik heb wat foto's bijgevoegd.

Nou, we zijn naar het Hard Rock geweest. Lekker even onze gebruikelijke gadgets gekocht en ook daar gegeten. Alles deden ze daar op z'n Amerikaans, met een Vietnamese glimlach. Piet zijn spareribs werden in de keuken gesneden omdat ze z'n handicap in de gaten hadden. Het viel me nog mee dat ze het niet voor kouwden. De prijs van het Hard Rock konden we 5 dagen ergens anders eten. Maar omdat Piet 4 maaltijden niet op onze kosten had genuttigd kon dat nog van ons budget. ( Wij zuinige Nederlanders) Mochten er te korten dreigen, mail ik dit voor een collecte voor de auteursrechten van onze log.

In het hotel hebben we nog even gebierd met een Amerikaan die de hele wereld over reist.Hij is met pensioen en geniet van het leven. Goed voorbeeld voor ons. Maar helaas dat duurt nog enkele jaren.

Piet weer op de been

Zo,vanmorgen Piet uit het ziekenhuis gehaald. Dit was ook weer een hele onderneming. Hij lag nog prinsheerlijk in zijn bed. Alles was nog aangekoppeld. De arts was wel geweest en het duurde even totdat de verpleegkundige hem kon helpen. Daarna moest hij de rekening betalen 3000 dollar. Hummmm, gelukkig dat ik niet comfortabel terug wil vliegen, anders hadden we deze rekening niet kunnen betalen met onze creditcard.

Al met al, na enkele uren konden we het BENH VIEN FV Hospital verlaten, met pijnstillers op zak. Een aardig souvenir houdt hij hier aan over. Beter als een marmeren Boeddha voor in de tuin. De prijs is zowat hetzelfde, maar deze isverplaatsbaar en kan zelf lopen.

Vanavond nog maar even naar het 'Hard Rock café', die we gespot hebben en net open is. Dit wordt zo langzamerhand een tik van ons om deze in grote plaatsen te bezoeken. Marina ik neem me legitimatie mee hoor, anders krijg ik weer geen drank, omdat ze niet geloven dat ik ouder dan 18 ben.

Ik denk niet dat we nog veel gaan beleven hier. Alles is geregeld voor onze terugreis morgen.

Wij hebben genoten en hopelijk hebben we jullie niet verveeld met onze verhalen. Bedankt ook voor de leuke reactie en het medeleven met onze zielenpiet.

De reisorganisatie Indochina travel, hebben wij ervaren als een prima organisatie. Ze hebben ons vervoer naar Saigon, de extra nacht enz. perfect geregeld. Ze bellen regelmatig hoe alles gaat. Volgens de ANWB is dit bij veel organisaties niet het geval.

Natuurlijk hebben we nog veel meer foto's en verhalen, maar die komen persoonlijk nog wel eens.

Groetjes en liefs van Piet en Bea

Terugvlucht

Ik krijg net een mailtje van de ANWB, dat onze vlucht een dag later geregeld is. Piet zijn comfortabele stoel en mijn gewone zit. We vliegen met KLM en zijn zaterdag, als er geen stofwolken overvliegen om 7.00 uur op Schiphol. Zo nu nog even de taxi voor morgen afzeggen, die ons naar het vliegveld zou brengen en de schipholtaxi verzetten en dan kan ik met een gerust hart gaan slapen.

Ondanks deze laatste paar dagen hebben we een geweldige vakantie gehad. Mijn begin vraag waar onderscheid Vietnam zich mee ten opzichte van andere Aziatische landen kan ik helaas niet beantwoorden. Allen zijn vriendelijk, behulpzaam, goedkoop, lekker eten, veel cultuur. Maar ook erorm snel in ontwikkeling. Ze hebben een achterstand ten opzichte van het westen, maar dit halen ze in een no time in. Iedereen loopt en belt hier ook met een mobiel, internet is gratis. Vooral in Saigon stampen ze nieuwe woonwijken de grond uit. Iedereen heeft hier een brommer en auto's zijn hier nog in de minderheid, omdat ze vreselijk duur zijn. En als ze deze hebben kunnen ze niet parkeren. Want daar hadden ze vroeger in de bouw van de huizen geen rekening me gehouden. Gelukkig, anders is het verkeersdrama helemaal niet te overzien zijn.

Ze zorgen hier goed voor elkaar. Regelmatig zie je ze op straat wandelen met hun verstandelijk beperkte kinderen. Alhoewel de rolstoelen niet volgens onze normen zijn. Ze zorgen ook goed voor hun dak- en thuislozen. Net als in Nederland hebben ze een soort Leger des Heils.Natuurlijk zie je ze in de vuilnisbakken wroeten voor voedsel. Want ook hier zijn zorgmijders.

Soms lijkt het of ze de Amerikanen vereren. Ze zijn trots als ze in een oude legerjeep rijden en dragen nog nagemaakte Armykleding. Maar zelf zeggen ze, we zijn niet haatdragend en iedereen is welkom bij ons.Wel is het zo dat hierdoor het verschil tussen arm en rijk erg groot is en ik hoop dat dit alles ze niet gaat opbreken.

Ziekenhuis

Nou eens een andere belevenis. Vanmorgen met de taxi richting ziekenhuis. Ik was er optijd, maar Piet werd pas om 11.30 uur geopereerd. Dit ziekenhuis kent luxe. Hij kon kiezen uit een kamer voor 2 of een VIP kamer. Het prijsverschil was enorm, dus had hij voor een kamer voor 2 gekozen. Ik moet jullie vertellen dat het personeel daar bijzonder vriendelijk is. Alleen de taal, wat spreken de meeste toch slecht Engels. Gelukkig was er een verpleegkundige die redelijk de taal sprak.

Iedereen was nieuwsgierig hoe het gebeurd was. Een arts begon meteen vreselijk te lachen. Hij dacht dat we een golfvakantie geboekt hadden in Vietnam. Er was toch meer te doen hier zei hij. Omdat zijn engels wederom beperkt was, hebben we het maar zo gelaten.

Goed, om 11.30 ging Piet naar de OK. Om 13.00 uur kon ik me weer melden. Maar dat werd later. 14.00 uur zeiden ze. Toen ik weer op de afdeling kwam zeiden ze dat hij nog op de OK lag en ik moest daar maar gaan zitten en wachten. Uiteindelijk om 15.30 uur kwam hij eruit. Ik begon me al zorgen te maken. Gelukkig beldeer een mevrouw van de reisverzekering en die vertelde dat dat heel normaal was in Vietnam en dat ik me geen zorgen hoefte te maken. Inderdaad Piet was goed door de operatie heen gekomen. Alleen had ik het idee dat hij even de weg kwijt was. Hij begon erover dat alles gestolen was. Ik heb hem maar even bij zijn positieven gebracht.

Na een controle van de arts, die zei dat alles prima was en een flinke dosies pijnmedicatie heb ik het ziekenhuis verlaten. Er is nog van alles te regelen. Piet mag wel terug vliegen, maar dan wel comfortabel. Alles moest gefaxt worden en helaas morgen is er geen plek voor hem.

Ik mag wel tijdens een vlucht naast hem zitten, maar dat kost 3000 euro, wat ik zelf moet betalen. Nou ja, Piet is belangrijk en ik wil wel samen met hem terug, dus ga ik maar op een gewone stoel. Ik loop af en toe wel naar hem toe. Vanacht hoor ik of ze het hebben kunnen regelen en welke dag. Voorlopig heb het hotel verteld dat ik nog niet uitcheck en dat vonden zij geen probleem.

Ik ga Piet morgen uit het ziekenhuis halen en we zien wel wat er verder op ons pad komt.

Jammer dat we in Saigon zitten,want het is hier zo druk en warm. Maar we kunnen niet alles hebben.

Genieten, relaxen en plotseling terug in Saigon

Ja , we dachten we beleven de laatste dagen in ons resort geen spectaculaire dingen meer. Dat zag er zo naar uit. Zwemmen, zonnen, eten en lezen. Gisteren nog even naar de massage geweest. Piet had gekozen voor Thaise massage en lag te kreunen. De dame liep met vol gewicht over hem heen. Nou ja, 45 kilo is toch te doen.

Vanmorgen vroeg toch nog maar even sportief doen. We vertrokken vroeg naar de golfbaan. Schoenen, ballen en caddy's gehuurd. Ieder had zijn eigen caddy met golfautootje. Af en toe kwam de cathering langs, wat een luxe. De caddy bracht onze clubs, poetste onze ballen, maakte onze flesjes drinken open en ga zo maar door.

De baan was prachtig, in de duinen aangelegt, Uitzicht over de oceaan en veel bunkers. Er was 1 kunstmatig aangelegd watertje, waar Piet natuurlijk in moest slaan. Vanwege de warmte hadden we besloten 9 holes te lopen. Tot aan de laatste ging dit uitstekend. Piet was bijna klaar, maar hij was zijn bal kwijt. Toen hij hem eindelijk zag leek het alsof hij er naar toe rende. Dit was niet het geval. Hij viel flauw en omdat hij boven op een heuvel stond, rolde hij uiteindelijk naar beneden. Toen ik bij hem kwam zei hij in eerste instantie niets. Na enige tijd begon hij te piepen dat hij zich niet meer kon bewegen.

De caddy kwam snel aan geraced met het karretje ennadatwe hem eringezet hadden zijn we naar het clubhuis gereden. Gelukkig kon hij weer lopen, maar zijn schouder deed zeer. Daar kwam de manager bij ons en heeft een ambulance gebeld. De manager( die goed engels sprak)heeft ons de hele weg naar en in het ziekenhuis begeleid. De tocht in de ambulance was een hel voor Piet. Vooroorlogs en geen vering. De wegen zijn hier niet zo denderend. Het ziekenhuisje kan je vergelijken met de serie op TV Mash. Een grote zaal waar iedereen van jong tot oud aan het infuus ligt. Naast Piet lag een oud vrouwtje dood te gaan.

Goed er werden foto's gemaakt. En ja, zijn sleutelbeen is gebroken. De arts adviseerde ons naar Saigon te gaan en daar te laten operen. Het ziekenhuis is Frans/ Vietnamees en daar komen alle Europeanen als ze iets mankeren. Goed van alles geregeld. Na een rit van 6 uur is Piet opgenomen in het ziekenhuis. Morgenochtend wordt hij geopereerd. Ze gaan de breuk met schroeven aan elkaar zetten. Ik zit weer in het hotel waar we eerder in waren. Morgenochtend ga ik weer naar het ziekenhuis. Zoals het er nu uitziet kan hij donderdagochtend eruit en donderdagmiddag gewoon met de geboekte vlucht terug. Ik ga wel een eerste klas stoel voor hem regelen, want met zijn lengte moet hij wel goed kunnen zitten/liggen.

Oh ja, de kosten voor het ziekenhuis bezoek, ambulance en foto bedroegen wel 40 euro. Wel kontant betalen natuurlijk.

Nou ja, gelukkig gebeurt dit aan het eind. Leuk is het niet, maar we beleven weer eens wat anders. Ik hou jullie op de hoogte.

Phan Thiet

22 en 23 April

Nog even een smakelijk verhaal over ons diner in Can Tho. Op deze menukaart stond vooral slang, kikker, rat en muis. Het zal best te eten zijn, maar wat de boer niet kent............... We kozen voor het veilige' kippenpootjes'.2 porties. Nou dat was schrikken. We kregen een schoteltje met 2 gefrituurde krielkippootjes en warm bier. Omdat we 's middags stevig geluncht hadden lieten we het er maar bij. 2 euro pret. Gelukkig zat er een oud vrouwtje langs de weg met verse doppinda's. Een hele zak voor 40 cent. Altijd lekker dachten wij. Nou dat was ook een kleine vergissing. Deze waren nog niet gebrand en dan zijn ze echt niet te eten. 's Avonds racete er nog een grote kakkerlak door onze kamer. Piet heeft hem vakkundig verwijderd.

's Morgens weer op tijd op pad. Met een boot over de rivier naar de Floating Market. Hier verkopen ze van alles. Dit doen ze om de belasting te ontduiken. Gelukkig niet toeristisch zoals rondom Bangkok, dus konden op ons gemak genieten van al dat gekrakeel. Nog even aangelegd bij een lokale markt waar ze vooral zeedieren verkopen. Ik zeg bewust zeedieren, wat alles wat beweegt verkopen ze. Krabben, slang, vis en koppen van de vis, aal , bedenk het maar. Iets verder op de markt werden ogen, varkenssnuiten, muis, rat, slang, buffelvlees, tong, darmen, te veel om op te noemen. Het was kruip door sluip door, maar alles zag er netjes en vers uit. Ook dit was niet toeristisch. Onze gids kon smakelijk vertellen over de gerechten die je ervan kon maken, Meiden en kids, ik zal het jullie niet voorschotelen tijdens een volgend etentje.

Toen begon de autorit van 7 uur richting Phan Thiet. Het is zo'n 300 kilometer, maar meestal kan de auto niet harder dan 60, dus dat schiet niet echt op .We reden een heel stuk door een gebied dat we al gezien hadden en hadden moeite om onze ogen open te houden. Om 18.00 uur waren we op de plek van bestemming en bekaf. Hier blijven we nog een week en onze koffers konden eindelijk leeg gemaakt in de kast. Vanmorgen de was laten doen, want alles ruikt wel muf en 4 weken kleding mee, dat is voor Bé ook te veel.

We hebben een Hotel aan het strand, maar daar gaan we niet zitten, het barst weer van de verkopertjes. Het zwembad is prachtig, maar we blijven in de schaduw, want het is wederom erg heet.

Dick en Cora. Het gaat gebeuren. Ze hebben hier vlakbij een golfbaan. We kunnen er als gast 9 holes doen. Clubs en zelfs schoenen kan je huren. De caddy met paraplu kost 6 euro. Afhankelijk van de warmte kijken we of we er eentje huren. We gaan of 's morgens heel vroeg of aan het eind van de middag.

Can Tho

21 April

Daar gingen we weer, uitchecken, in het busje en rijden maar. Richting de Mekong Delta. Het is een netwerk van waterwegen die uiteindelijk via negen armen in de Zuid- Chinese Zee uit monden. De rivieren en kanalen irrigeren een gebied zo groot als Nederland en verspreiden daarbij aanslibsel over de rijstvelden.

Onderweg zijn we gestopt in Xeoquit. Hier is de lokale Vietcong in kleine groepen gelegerd geweest. In dit oerwoudgebied zijn kleine rivieren, waar vanuit ze opereerden. We gingen op en houten smalle boot varen over deze watertjes, door het oerwoud. Indrukwekkend stil en geweldig om dit mee te maken, alleen de oerwoud geluiden en het zachtjes peddelen van de boot, dwars door de waterlelies.

We konden hier slang of rat eten, maar we hebben hier vriendelijk voor bedankt. Daarna door naar Can Tho. Dit is een aantrekkelijke rivierstad aan een zijtak van de Mekong en heeft een wandelpromenade. Morgen gaan we de drijvende markten bekijken. De brug over de deze rivier wordt over 3 dagen geopend. Nu gingen met de auto over met een veerpond. Er gaan er wel 10 tegelijk heen en weer.

We hebben een prachtige hotelkamer met uitzicht op de rivier met alle bootjes. De mensen hier zijn kleurrijker gekleed. Wel modern, maar met enorme felle kleuren. Zelfs de bamboehoeden zijn vervangen door kleurrijke zonnehoeden. Ook hier is het erg warm, maar we klagen niet want we wilden mooi weer.

Morgen nog even een bezoek aan de drijvende markt en dan gaan we een rit maken van 7 uur naar Phan Thiet. Dit zal ons 9^e en voorlopig laatste hotel zijn. Hier blijven we 7 nachten en gaan relaxen, lezen, zonnen en zwemmen. Misschien nog een fietstocht door de rijstvelden en een bezoek aan de golfbaan.

Hopelijk vervelen we jullie niet met onze verhalen, maar ik ben blij dat ik een aantal dingen opschrijf, want het is nadenken wat we allemaal gezien hebben. Gelukkig hebben we ook de foto's en de film nog.